jueves, 6 de marzo de 2008

LOS CAFRES


- Algún día caeré -

La historia de Los Cafres es uno de los hitos del pop rock hecho en Galicia durante los años ochenta gracias a su único y recomendable disco, “SF 13 Tractor Cerebral”, y en otra medida, por ser el único grupo con un guitarrista insumiso perseguido por la Policía Militar.
Pablo Ramallo, este es el nombre del músico fugitivo y autor de la mayor parte de las canciones del grupo, junto a Antonio Amblés (voz), Yogui (bajo) y Billy Domínguez (batería) publicaron en 1988 un explosivo disco que destilaba punk, garaje y power pop por cada uno de sus surcos.
La producción de “SF 13 Tractor Cerebral”, cruda y ruidosa cómo corresponde a un grupo que en claro pitorreo hacia los sibaritas del sonido hi-fi se jactaba de utilizar amplificadores Talmus, los de más baja calidad por entonces, corrió por cuenta de Alberto Torrado (Siniestro Total / Os Resentidos) y en la lista de agradecimientos aparecían Emilio Alonso, Rosa Costas, Julián Hernández, Flechini, Peón, Oli, Suso Elepé, y otros protagonistas de la post-movida viguesa.
“Soy una alimaña” fue su canción de mayor éxito, videoclip incluido, pero el disco contenía otros pepinazos cómo “Seis Espadas”, “850 GTO”, “Dame la Botella”, “Me voy derecho al infierno” y “Algún día caeré” versión del “Sometimes Good Guys Don’t Wear White” de los californianos The Standells.
La orden de búsqueda y captura que pesaba sobre Pablo Ramallo por negarse a cumplir el Servicio Militar siempre fue un obstáculo para el grupo que apenas podía anunciar sus conciertos por miedo a que en uno de ellos apareciese la policía militar y aprehendiese al guitarrista, cómo al final sucedió. Por suerte pude verles dos veces, una en la sala Punto 3 y otra en el Playa Club de A Coruña, y desde entonces no he dejado de nombrarles cómo unos de mis grupos favoritos de todos los tiempos.

(Galego) A historia dos Cafres é un dos fitos do pop rock feito en Galicia durante os anos oitenta grazas ao seu único e recomendable disco, “SF 13 Tractor Cerebral”, e noutra medida, por ser o único grupo cun guitarrista insumiso perseguido pola Policía Militar. Pablo Ramallo, este é o nome do músico fugitivo e autor da maior parte das cancións do grupo, xunto a Antonio Amblés (voz), Yogui (baixo) e Billy Domínguez (batería) publicaron en 1988 un explosivo disco que destilaba punk, garaje e power pop por cada un dos seus surcos. A produción de “SF 13 Tractor Cerebral”, crúa e ruidosa como corresponde a un grupo que en claro pitorreo cara aos sibaritas do son hi-fi se jactaba de utilizar amplificadores Talmus, os de máis baixa calidade por entón, correu por conta de Alberto Torrado (Sinistro Total / Vos Resentidos) e na lista de agradecimientos aparecían Emilio Alonso, Rosa Costas, Julián Hernández, Flechini, Peón, Oli, Suso Elepé, e outros protagonistas da post-movida viguesa. ”Son unha alimaña” foi a súa canción de maior éxito, videoclip incluído, pero o disco contiña outros pepinazos como “Seis Espadas”, “850 GTO”, “Dáme a Botella”, “Voume dereito ao inferno” e “Algún día caerei” versión do “Sometimes Good Guys Don’t Wear White” dos californianos The Standells. A orde de procura e captura que pesaba sobre Pablo Ramallo por negarse a cumprir o Servizo Militar sempre foi un obstáculo para o grupo que apenas podía anunciar os seus concertos por medo a que nun deles aparecese a policía militar e aprehendiese ao guitarrista, como ao final sucedeu. Por sorte puiden verlles dúas veces, unha na sala Punto 3 e outra no Praia Club da Coruña, e desde entón non deixei de nomearlles como uns dos meus grupos favoritos de todos os tempos

2 comentarios:

bardelino dijo...

Los Cafres fueron un grupo de referencia en Vigo con el que se identificó gran parte de la juventud de los 90: punks, mods , rockers o simplemente moderno.El potentísimo y divertido directo,las encomiables influencias de Pablo, que iban desde Soft Machine, Gram Parsons, Syd Barrett hasta la 1910 Fruitgum Co.,y el lado amable de los componentes, que no iban de estrellas ni mucho menos les granjearon el favor de toda mi generación.Es una lástima que el disco, con una producción entre mala y pésima los haya hecho sonar a una especie de Romantics locales, cuando su música estaba más cerca de algunos grupos británicos cercanos al punk.
Visitad mi blog:
bardelino@blogspot.com

Joselette dijo...

Llwvo bastante tiempo detrás de este disco, ya que lo tenía en una tdk que s saber dónde ha dio a parar. Podría alguien subirlo a Rapidshare? mi mail es gpmuro@gmail.com