miércoles, 9 de abril de 2008

Blasted Mechanism


Blasted Mechanism

Tan cerca y tan lejos, así nos encontramos respecto a las propuestas musicales que nos llegan de nuestros vecinos lusitanos. Desafortunadamente poco sabemos de los grupos que despuntan en el actual panorama musical portugués. Por su veterania, creatividad y el reconocimiento obtenido en su país, Blasted Mechanism no deberían pasar desapercibidos por más tiempo.

Blasted Mechanism van más allá del concepto establecido por los grupos en la industria musical, su propuesta les lleva a presentarse cómo un colectivo artístico donde la música y la imagen se sitúan en un plano común, concediendo mayor relevancia de lo habitual a elementos visuales cómo el diseño del vestuario, las localizaciones de sus videoclips o la iluminación en sus conciertos. Sin duda, la mejor manera de conocerlos es a través de sus directos. En ellos podemos descubrir un imaginativo universo puesto en marcha en 1995 donde se mezclan una inusual mutación de sonidos orgánicos y sintéticos de marcada orientación “raver” con una puesta en escena que bien podría estar inspirada en la estética de Mad Max, Blade Runner y otras películas de ciencia ficción. En su reciente visita a Galicia, Valdjiu y Karkov, dos de los componentes que se mantienen en la formación desde sus inicios, nos proporcionaban las claves para comprender este proyecto. “El propósito de Blasted Mechanism fue desde su inicio presentar y canalizar un mensaje global que pasa por todos los conceptos estéticos de los que nosotros nos podemos servir; escenografía, estilismo, artes plásticas, música, proyecciones, danza y performance. Todas estas artes fundidas nos permite ofrecer a la gente nuestro propio mensaje dentro de un formato creado para los circuitos musicales”. Sus trabajos discográficos condensan multitud de sonidos que recorren un amplio espectro musical que ha conseguido calar hondo en su país de origen donde llegan a alcanzar cifras de ventas más que significativas, su anterior disco “Avatara” (2005) superó las cincuenta mil unidades. En 2007 han publicado su último trabajo “Sound In Light / Light In Sound” y en él reflejan trazos de la filosofía vital de un grupo, “Nosotros cómo músicos poseemos una fuerza interna que sale y se materializa en una forma hecha por un artista plástico en concordancia con nuestra imagen y esa forma es presentada con toda su energía.”, que mantiene firme su convicción de expresarse en un lenguaje universal. http://www.myspace.com/blastedmechanism

[en galego] Tan preto e tan lonxe, así nos atopamos respecto de as propostas musicais que nos chegan dos nosos veciños lusitanos. Desafortunadamente pouco sabemos dos grupos que despuntan no actual panorama musical portugués. Pola sua veterania, creatividade e o recoñecemento obtido no seu país, Blasted Mechanism non deberían pasar desapercibidos por máis tempo.

Blasted Mechanism van máis aló do concepto establecido polos grupos na industria musical, a súa proposta lévalles a presentarse como un colectivo artístico onde a música e a imaxe sitúanse nun plano común, concedendo maior relevancia do habitual a elementos visuales como o deseño do vestuario, as localizaciones das súas videoclips ou a iluminación nos seus concertos. Sen dúbida, o mellor xeito de coñecelos é a través dos seus directos. Neles podemos descubrir un imaginativo universo posto en marcha en 1995 onde se mesturan unha inusual mutación de sons orgánicos e sintéticos de marcada orientación raver cunha posta en escena que ben podería estar inspirada na estética de Mad Max, Blade Runner e outras películas de ciencia ficción. Na súa derradeira visita a Galicia, Valdjiu e Karkov, dúas dos compoñentes que se manteñen na formación desde os seus inicios, proporcionában as claves para comprender este proxecto. "O propósito de Blasted Mechanism foi desde o seu inicio presentar e canalizar unha mensaxe global que pasa por todos os conceptos estéticos dos que nós podémosnos servir; escenografía, estilismo, artes plásticas, música, proxeccións, danza e performance. Todas estas artes fundidas permítenos ofrecer á xente noso propia mensaxe dentro dun formato creado para os circuítos musicais”.

Os seus traballos discográficos condensan multitude de sons que percorren un amplo espectro musical que conseguiu calar fondo no seu país de orixe onde chegan a alcanzar cifras de vendas máis que significativas, o seu anterior disco “Avatara” (2005) superou as cincuenta mil unidades. En 2007 publicaron o seu último traballo “Sound In Light / Light In Sound” e nel reflicten trazos da filosofía vital dun grupo, "Nós como músicos posuímos unha forza interna que sae e se materializa nunha forma feita por un artista plástico en concordancia coa nosa imaxe e esa forma é presentada con toda a súa enerxía", que mantén firme a súa convicción de expresarse nunha linguaxe universal.

Meu, did you hear??


La vuelta de Meu a la actualidad discográfica lleva por nombre “Did you Hear?” (Rock On 2007), un segundo disco que viene a apuntalar el trabajo hecho en “What’s Up” (Rock On 2005), que tan gratamente sorprendió a crítica, público y también, al propio grupo.
Para Meu, un grupo compuesto por músicos procedentes de otras formaciones con repercusión en el panorama del pop independiente nacional cómo Elephant Band y Deluxe, el primer objetivo era definir su propio estilo y alejar el sanbenito de ser un banda de “ex componentes de…”. Misión cumplida. Gracias a su primer disco, grabado en los estudios Bonham de A Coruña con una modesta producción pero con un ambicioso y variado repertorio, lograron ponerse en primera línea mostrando solvencia instrumental y un amplio imaginario musical. Esto sucedía en 2005, y ahora, dos años después, sin temor a que los vaivenes cíclicos de las modas y tendencias arrinconen su ultima propuesta, se reafirman elaborando dentro de la estética musical pop una colección de nuevas canciones producidas y mezcladas por José M. Rosillo (Sunday Drivers, La Buena Vida, Sexy Sadie). “En la grabación de este disco nos hemos tomado mas tiempo que con el anterior a la hora de componer mas canciones y poder seleccionar mejor los temas. Tuvimos tiempo para elegir un sonido para canción. Hemos incluido teclados, un poco de metales y un montón de arreglos que necesitaban de alguien cómo Rosillo, capaz de sacarles el mayor provecho posible”, dice Ricardo, guitarrista y autor de la música de parte de las canciones del grupo junto a Nacho, el cantante. La reciente incorporación de Alberto, nuevo bateria, y Mikelini al bajo conforma la actual formación de la banda. “En Meu compartimos gustos pero cada uno aporta el suyo y eso se nota. Por ejemplo Nacho tiene raíces en la música jamaicana y las refleja en una canción como “S.U.V. Love”, aunque a diferencia del primer disco este nos ha salido mas pop, con mas medios tiempos, pero alejado de cualquier tipo de tendencia”.
Con los conciertos de presentación llegaran las primeras impresiones sobre el resultado de su nuevo trabajo. “En directo intentaremos tocar las canciones con más intensidad y más fuerza esperando que funcionen ante el publico por lo menos igual de bien que las del disco anterior”. Para conseguirlo cuentan con el refuerzo de Alejandro González, teclista del grupo Capitansonoro, en algunos de los conciertos previstos, y en otro orden, con la visión artística del diseñador gráfico Xu Ga, artífice del destacado diseño del disco. Sin duda, grupos cómo Meu están llamados a construir con sus canciones el futuro de la música pop, hecha con la actitud necesaria sea cual sea la coyuntura musical del momento

A volta de Meu á actualidade discográfica leva por nome “Did you Hear?? (Rock On 2007), un segundo disco que vén a apuntalar o traballo feito en “What?s Up” (Rock On 2005), que tan gratamente sorprendeu a crítica, público e tamén, ao propio grupo. Para Meu, un grupo composto por músicos procedentes doutras formacións con repercusión no panorama do pop independente nacional como Elephant Band e Deluxe, o primeiro obxectivo era definir o seu propio estilo e afastar o sanbenito de ser un banda de “ex compoñentes de”. Misión cumprida. Grazas ao seu primeiro disco, gravado nos estudos Bonham da Coruña cunha modesta produción pero cun ambicioso e variado repertorio, lograron poñerse en primeira liña mostrando solvencia instrumental e un amplo imaxinario musical. Isto sucedía en 2005, e agora, tres anos despois, sen temor a que os vaivenes cíclicos das modas e tendencias arrinconen a súa ultima proposta, se reafirman elaborando dentro da estética musical pop unha colección de novas cancións producidas e mesturadas por José M. Rosillo (Sunday Drivers, A Boa Vida, Sexy Sadie). “Na grabación deste disco tomámosnos mais tempo que co anterior á hora de compoñer mais cancións e poder seleccionar mellor os temas. Tivemos tempo para elixir un son para canción. incluímos teclados, un pouco de metais e unha chea de arreglos que necesitaban de alguén como Rosillo, capaz de sacarlles o maior provecho posible”, dí Ricardo, guitarrista e autor da música de parte das cancións do grupo xunto a Nacho, o cantante. A recente incorporación de Alberto, novo bateria, e Mikelini ao baixo conforma a actual formación da banda. “En Meu compartimos gustos pero cada un aporta o seu e iso nótase. Por exemplo Nacho ten raíces na música jamaicana e as reflexa nunha canción como ?S.U.V. Love?, aínda que a diferenza do primeiro disco este saíu mais pop, con mais medios tempos, pero afastado de calquera tipo de tendencia”. Con os concertos de presentación chegarán as primeiras impresións sobre o resultado do seu novo traballo. "En directo intentaremos tocar as cancións con máis intensidade e máis forza esperando que funcionen ante o publico polo menos igual de ben que as do disco anterior". Para conseguilo contan co reforzo de Alejandro González, teclista do grupo Capitansonoro, nalgúns dos concertos previstos, e noutra orde, coa visión artística do diseñador gráfico Xu Ga, artífice do destacado deseño do disco. Sen dúbida, grupos como Meu están chamados a construír coas súas cancións o futuro da música pop, feita coa actitude necesaria sexa cal for a conxuntura musical do momento.

Produce me !

Hubo un tiempo en que era reacio a valorar de forma positiva la labor de los productores musicales porque entendía que su labor consistía en “manipular” las canciones de los músicos de la misma manera que se mostraba en la película “Josie And The Pussycats” (2001), un remake del clasico cartoon de Hanna Barbera, donde las canciones pasaban por un filtro maligno para añadirles mensajes consumistas que eran captados por los oídos de todos los jóvenes que utilizasen cierto modelo de auriculares comercializados .
Vaya, un auténtico lavado de cerebro para las masas.
Seguí viviendo con esos prejuicios hasta que empecé a interesarme por los compositores del Brill Building (Carole King, Ellie Greenwich, Gerry Goffin, Barry Mann,...) del sello Red Bird, propiedad del productor George “Shadow” Morton, y ¡cómo no!, del Wall Of Sound de Phil Spector.
Desde entonces encontré en ellos a algo más que a excéntricos tiranos capaces de sacar una pistola en el estudio de grabación para obligar a los músicos a seguir tocando hasta encontrar la toma perfecta. A partir del acercamiento al mundo al de los arreglistas musicales - Nino Tempo, Jack Nitzsche, Bob Crewe,…- comencé a apreciar la sustancia y los matices que toman las canciones tras pasar un filtro ajeno al de su compositor.
Ahora es cuando digo que el éxito alcanzado por el nuevo disco de Amy Winehouse tiene mucho que ver con los métodos de grabación utilizados por aquellos pioneros y que la figura del productor, cómo profesional encargado de realzar y mezclar las voces e instrumentos presentes en cada canción, es cada vez más necesaria a no ser que el músico y compositor sea un fuera de serie.
En caso de duda, pregúntense cual hubiera sido el resultado de los discos de The Beatles sin George Martin, de Bruce Springsteen sin Jon Landau, de Aretha Franklin sin Jerry Wexler, de Buddy Holly sin Norman Petty o de Michael Jackson sin Quincy Jones.

[galego] Houbo un tempo en que era reacio a valorar de forma positiva o labor dos productores musicais porque entendía que o seu labor consistía en manipular as cancións dos músicos do mesma xeito que se mostraba na película “Josie And The Pussycats” (2001), un remake do clasico cartoon de Hanna Barbera, onde as cancións pasaban por un filtro maligno para engadirlles mensaxes consumistas que eran captados polos oídos de todas os mozos que utilizasen certo modelo de auriculares comercializados pola marca x. Vaia, un auténtico lavado de cerebro para as masas.
Seguín vivindo con eses prejuicios ata que empecei a interesarme polos sons do Brill Building, do selo Red Bird propiedade do productor George “Shadow” Morton, e ¡como non!, do Wall Of Sound de Phil Spector. Desde entón atopei neles a algo máis que a excéntricos tiranos capaces de sacar unha pistola no estudo de grabación para obrigar aos músicos a seguir tocando ata atopar a toma perfecta.
A partir do achegamento ao mundo dos arreglistas musicais - Nino Tempo, Jack Nitzsche, Bob Crewe,…- comecei a apreciar a sustancia e os matices que toman as cancións tras pasar un filtro alleo ao do seu compositor. Agora é cando digo que o éxito alcanzado polo novo disco de Amy Winehouse ten moito que ver cos métodos de grabación utilizados por aqueles pioneros e que a figura do productor, como profesional encargado de realzar e mesturar as voces e instrumentos presentes en cada canción, é cada vez máis necesaria a non ser que o músico e compositor sexa un fóra de serie.
En caso de dúbida, pregúntense cal fose o resultado dos discos de The Beatles sen George Martin, de Bruce Springsteen sen Jon Landau, de Aretha Franklin sen Jerry Wexler, de Buddy Holly sen Norman Petty ou de Michael Jackson sen Quincy Jones.